Ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά της Μακρονήσου, κτισμένος πολύ κοντά στη βραχώδη ακτή. Είναι αφιερωμένος στον Αγ. Γεώργιο τον Δρακοντοκτόνο, όπως καθίσταται εμφανές στον επισκέπτη από την εντοιχισμένη μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα με την μορφή του Αγίου πάνω από την κεντρική είσοδο. Πρόκειται για μικρό λιθόκτιστο ναό, η ανέγερση του οποίου ολοκληρώθηκε κατά προφορικές μαρτυρίες το 1890. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προϊστορία της περιοχής. Ο Μιχαήλ Χωνιάτης, Βυζαντινός λόγιος και Μητροπολίτης Αθηνών (1182-1204), αναφέρει την ύπαρξη της φτωχής μονής του Αγίου Γεωργίου στη Μάκρη και μετανιώνει που δεν την είχε εκκενώσει, ώστε οι πειρατές να έχουν ένα λιγότερο λόγο που θα καθιστούσε το νησί «ενδιαίτημα». Μαρτυρία για ύπαρξη μοναχών στο νησί υπάρχει το 1675 από τον Γάλλο André Georges Guillet στο βιβλίο του Athénes ancienne et nouvelle (en 1669) et l’ estat present de l’empire des Turcs, Paris, 1676 (third ed.). Ο σημερινός ναός του Αγίου Γεωργίου ίσως είναι ό,τι επιβίωσε από τη μονή. Ο επίσης Γάλλος Joseph Pitton de Tournefort, o οποίος διανυκτέρευσε στο νησί στις 7 Νοεμβρίου 1700, είχε διαβάσει στον «Πλίνιο» πως η τρικυμία είχε αποκόψει τη Μακρόνησο από την Εύβοια.
Στη Μακρόνησο υπάρχει και ο ναΐσκος της Θεοτόκου, που κι αυτός κτίστηκε πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού. Ο ρυθμός του ναού είναι βασιλική με απλή ορθογώνια κάτοψη (9,24 μ. x 6,15 μ.) η οποία συμπληρώνεται ανατολικά από την κόγχη του ιερού. Ο περιβάλλων χώρος είναι απλός και περιορίζεται μόνον μπροστά στην είσοδο του ναού η οποία τονίζεται από μικρό πλακόστρωτο και περιμετρικό πέτρινο καθιστικό. Τα μορφολογικά στοιχεία του ναού είναι λιτά με νεοκλασικά χαρακτηριστικά που αποτυπώνονται κυρίως στις κορνίζες των ανοιγμάτων και ιδιαίτερα της εισόδου, στα μοτίβα των πλακιδίων του δαπέδου με τους μαιάνδρους και την κεντρική σύνθεση (ροζέτα) αλλά και στη διαμόρφωση του ξύλινου, στολισμένου με φύλλα αμπέλου, τέμπλου. Πιθανόν ο νεοκλασικός προσανατολισμός των μοτίβων να είναι επηρεασμένος από τις αντίστοιχες συνθέσεις των δύο μεγαλύτερων νεοκλασικών ναών του Λαυρίου, του Αγίου Ανδρέα και της Αγίας Παρασκευής. Η εικονογράφηση του ναού είναι λιτή και περιορίζεται σε φορητές εικόνες χωρίς τοιχογραφικό διάκοσμο. Οι Δεσποτικές εικόνες και η εφέστια εικόνα του Αγίου Γεωργίου, έχουν κατασκευαστεί στην Αθήνα το 1891 «τη φροντίδει Ιωάννου Α. Κοσμοπούλου», ενώ ο Μυστικός δείπνος στη στέψη του τέμπλου είναι έργο του Σταύρου Πιζάνη, φιλοτεχνημένο το 1893, όπως πιθανόν και όλο το σύνολο του Δωδεκαόρτου.
Η οροφή επίσης υπολείπεται διακόσμου, είναι εμφανή μόνο τα ξύλινα φέροντα δοκάρια του σκελετού της στέγης, ενώ υπάρχει ξύλινη ψευδοροφή παραδοσιακού τύπου με τάβλες και αρμοκάλυπτρα. Ο ναός, ο οποίος ανήκει στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία της Κέας, αποκαταστάθηκε στο σύνολό του μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο με εξ ολοκλήρου δωρεά της ΑΙΓΕΑΣ ΑΜΚΕ κατά το διάστημα 2013-2014. Τα συμβολικά θυρανοίξια πραγματοποιήθηκαν στις 10 Μαΐου 2014 χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας, Μήλου και Μυκόνου κ.κ. Δωρόθεου Β΄.
