Η Ιερά Μονή Πορετσού είναι κτισμένη στους πρόποδες του Ερύμανθου όρους, σε υψόμετρο 794 μέτρων. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στην Παναγιά Πορετσιώτισσα. Τα στοιχεία για την ίδρυση της μονής είναι λιγοστά. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τον Όσιο Λουκά, ενώ άλλοι συνδέουν την ίδρυσή της με τον Όσιο Μελέτιο τον 11ο αιώνα. Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό, μετά από μία καταστροφική πυρκαγιά το μοναστήρι ανακαινίστηκε «εκ βάθρων» μεταξύ των ετών 1608-1611 με χορηγία του άρχοντα (Σπήλιο Κοκλώνη). Το καθολικό της μονής ανήκει στον τύπο του τρίκλιτου σταυροειδή ναού με τρούλο. Είναι κατάγραφο με τοιχογραφίες φιλοτεχνημένες από τους περίφημους Ναυπλιώτες αγιογράφους Γεώργιο και Δημήτριο Μόσχο. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι μεταγενέστερη προσθήκη που αντικατέστησε το αρχικό ίσως κατά τον 19ο αιώνα. Η Μονή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ως προπύργιο του Χριστιανισμού και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Σε αυτήν είχε βρει καταφύγιο το 1824-1825 ο αγωνιστής Ασημάκης Φωτήλας, ενώ σε ένα σπήλαιο κοντά στο μοναστήρι κρυβόταν για μεγάλο διάστημα ο Ανδρέας Ζαΐμης μαζί με τον πατέρα του. Το 1943 το μοναστήρι λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς και αρκετά από τα κειμήλιά του κλάπηκαν. Αν και είχε πολυάριθμους μοναχούς, σταδιακά ερημώθηκε. Με χρηματοδότηση Ευρωπαϊκού Προγράμματος πραγματοποιήθηκαν εργασίες αποκατάστασης του Καθολικού και των κτιρίων της μονής, υπό την εποπτεία της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αχαΐας, με σκοπό την ένταξη της μονής σε πρόγραμμα προσκυνηματικού τουρισμού. Ωστόσο, η ελλιπής συντήρηση, και κυρίως η φθορά του χρόνου και οι σκληρές περιβαλλοντικές συνθήκες προκάλεσαν σημαντικά προβλήματα στις τοιχογραφίες του καθολικού, αλλά και στη στέγη του, τα οποία έχρηζαν άμεσης αντιμετώπισης. Στο πλαίσιο αυτό η ΑΙΓΕΑΣ ΑΜΚΕ ανέλαβε τις εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών, των εικόνων και του τέμπλου του καθολικού, καθώς και τη στεγανοποίηση της στέγης του.
